Są one w odległości 2 km od stacji PKP w Soli, po obu stronach drogi w bliskim sąsiedztwie dzwonnicy. Słone źródła były znane i eksploatowane przez górali od dawien dawna. Już w XV wieku poinformowano o nich króla Kazimierza Jagiellończyka, który nadając w 1467 r. Żywiecczyznę Piotrowi z Komorowa zastrzegł, by nikt z właścicieli nie rościł sobie praw wydobywania soli w nadanej majętności. Na większą skalę źródła zaczęto eksploatować w roku 1664, kiedy to sól warzyli górnicy sprowadzeni z Wieliczki. Produkcja okazała się jednak zbyt kosztowna, aczkolwiek ślad po niej pozostał - z żelaznych naczyń służących do warzenia soli wykonano drzwi do babińca w kościele parafialnym w Żywcu. Solne źródła, które przez kolejne wieki ludność wykorzystywała do własnych potrzeb, w 1824 roku rząd austriacki kazał zasypać zabraniając tym samym dalszej eksploatacji. W XX w. kilkakrotnie badano tutejsze solanki. Wyniki wskazują, że są one na jednym z pierwszych miejsc pod względem mineralizacji i ciepłoty wody w Polsce. Są to jedne z najbardziej zmineralizowanych źródeł na obszarze całych polskich Karpat.
